H επιτυχημένη και δημοφιλής συγγραφέας των best seller Χρύσα Δημουλίδου μιλάει αποκλειστικά στον Μίλτο Γήτα σε μια συνέντευξη γεμάτη αλήθειες και εκπλήξεις. Μιλάει για τις ιστορίες των βιβλίων της, από πού πηγάζει η έμπνευση της αλλά και για τους Έλληνες συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους. Η Χρύσα Δημουλίδου δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας. Δεν είναι καν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ανατρεπτική, αντισυμβατική, πολυταξιδεμένη και πολυγραφότατη δεν διστάζει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά και να υποδεικνύει μοντέλα και στάσεις ζωής. Διαβάστε και απολαύστε την...
Ξεκινώντας θα ήθελα να σε ρωτήσω, τι είναι αυτό που ώθησε, κατά την γνώμη σου, το κοινό να αγαπήσει τόσο πολύ όλα τα βιβλία σου ώστε να έχουν γίνει best seller;
Πιστεύω ότι ο πρώτος παράγοντας είναι η αμεσότητα που έχω με τον αναγνώστη που νοιώθει όχι ότι διαβάζει, αλλά ότι γίνεται μέρος της ιστορίας. Αυτό σημαίνει ότι συμμετέχει συναισθηματικά , ότι συμπάσχει μαζί με τους ήρωες, γίνεται φίλος τους και θέλει να βοηθήσει για το καλό τους. Γι αυτό όσα βιβλία δεν έχουν happy end, μπορεί να είναι αιτία απόρριψης τους. Άλλος λόγος είναι η διαφορετική θεματολογία που αυτό σημαίνει ότι δεν επαναλαμβάνομαι, η απλή αλλά μεστή γλώσσα όπου με μια λέξη μπορεί να πω πολλά πράγματα, το πέρασμα διαφορετικών μηνυμάτων, οι γνώσεις και πληροφορίες που προσφέρει και φυσικά τα συναισθήματα που γεννιόνται. Η επιτυχία ενός βιβλίου είναι σύνολο πολλών παραγόντων που μαζί με το όνομα του συγγραφέα , τον εκδοτικό οίκο και την διαφήμιση, μπορούν να ανεβάσουν πολύ τις πωλήσεις.
Όταν δεν γράφεις τι σου αρέσει πιο πολύ να κάνεις;
Κάνω πολλά πράγματα, δεν έχω ένα λεπτό που να είμαι αραχτή, αυτό συμβαίνει μόνο όταν αρρωσταίνω και όχι πάντα. Πάντως με χαλαρώνει μια καλή ταινία, τα ντοκιμαντέρ, το διάβασμα, το ιντερνέτ όπου μελετώ πολύ ιστορία, ένας καφές με φίλους η για φαγητό, πηγαίνω γυμναστήριο, φροντίζω τα αδέσποτα, πηγαίνω σε εκδηλώσεις. Από την άλλη μπορεί απλά να χαζεύω ένα κήπο και αυτό να μου δίνει μεγάλη χαρά.
Για να γράψει κάποιος και μάλιστα με επιτυχία πρέπει να έχει μια έντονη ζωή ή μια δημιουργική φαντασία;
Όσο πιο έντονα έχει και τα δύο, τόσο το καλύτερο. Ένας συγγραφέας κλεισμένος σ ένα σπίτι, έχει μεγάλη διαφορά από έναν συγγραφέα που πολυταξιδεύει και γενικότερα ψάχνεται συνεχώς. Συγγραφέας που δεν έχει ταξιδέψει, δεν έχει αλητέψει, δεν έχει διαβάσει, δεν θα προχωρήσει για πολύ. Μοιραία θα γίνει επαναλαμβανόμενος και το ένα του βιβλίο θα είναι κόπια του άλλου. Και συνήθως αυτού του είδους οι συγγραφείς αντιγράφουν καταστάσεις και γεγονότα που βίωσαν οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι. Δεν είναι συγγραφείς, αλλά κλέφτες ζωών. Για μένα ο πραγματικός συγγραφέας είναι εκείνος που βλέπει μια εικόνα ή ακούει μια λέξη και σού 'χει πλάσει ολόκληρη ιστορία, εκείνος που δεν μοχθεί για να γράψει ένα βιβλίο γιατί νοιώθει ότι κάποιος του το υπαγορεύει στο αυτί.
Από πού εμπνέεσαι τις ιστορίες που γράφεις;
Έρχονται από μόνες τους και με βρίσκουν. Να τώρα με τον «Λύκο της μοναξιάς» το αστυνομικό που θα κυκλοφορήσει στις 6 Οκτωβρίου και θα είναι το δεύτερο βιβλίο μου για φέτος μετά τους «αγγελιαφόρους του πεπρωμένου», ήμουν στο γυμναστήριο μου και εκεί που γυμναζόμουν είδα κάτι που έγινε αφορμή να ξεκινήσει το βιβλίο μου. Τώρα γράφω άλλα δύο βιβλία μαζί το «Ραντεβού με έναν άγγελο» και «το κελάρι της ντροπής» και τα εμπνεύστηκα το πρώτο κοιτάζοντας ένα ηλιοβασίλεμα στην θάλασσα και το δεύτερο την ώρα που οδηγούσα και μπροστά πήγαινε μια νεκροφόρα. Ναι, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, μια νεκροφόρα έγινε η αιτία να αρχίσω ένα βιβλίο που το πρώτο κεφάλαιο ξεκινά με τρεις αδελφές που συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια στην την κηδεία της μάνας τους και έχει έρθει η ώρα των αποκαλύψεων μυστικών του παρελθόντος που θα αναστατώσουν μια ολόκληρη κοινωνία. Όχι δεν ζορίζομαι καθόλου να πλάσω μια ιστορία. Ένα οπτικό ερέθισα ή μια λέξη μπορούν να γίνουν βιβλία. Και αυτό λέγεται χάρισμα. Κανένα έργο μου δεν με ζόρισε. Μόνο το «Σουίτα στον παράδεισο», αλλά αυτό ήταν έρευνα είχε πολύ ψάξιμο.
Πως αντιδράς όταν χαρακτηρίζουν τα βιβλία σου αποκλειστικά γυναικεία και ροζ;
Και ποιος το λέει αυτό; Ένας ανόητος μόνο και εγώ δεν ασχολούμαι με ανόητους. Τι θα πει γυναικεία; Δηλαδή οι γυναίκες είναι όντα δεύτερης κατηγορίας και άνοητες επειδή αποζητούν το συναίσθημα; Και ποια είναι τα σοβαρά βιβλία; Εκείνα που απέχουν συναισθημάτων; Γι αυτό καταντήσαμε σ αυτό το υπαρξιακό χάλι σήμερα; Δεν βλέπουν ότι το συναίσθημα, που είναι κινητήριος και δημιουργική δύναμη έχει εκλείψει; Αυτοί λοιπόν που δίνουν ροζ χαρακτηρισμούς στα δικά μου έργα, δεν έχουν καν ανοίξει βιβλίο μου, αλλά περιορίζοντα σε τίτλους και οπισθόφυλλα για να κρίνουν την δουλειά μου. Ένα αστυνομικό βιβλίο δεν θεωρείται ούτε ροζ, ούτε γυναικείο, κι εγώ γράφω και αστυνομικά και μεταφυσικά και επιστημονικής φαντασίας και έρευνα και ποίηση και παιδικά. Επομένως η ερώτηση είναι άτοπη.
Πως βλέπεις τους Έλληνες συγγραφείς και τους ελληνικούς εκδοτικούς οίκους;
Έχουν γίνει βήματα προόδου; Η Ελλάδα έχει καλούς και κάποιους που νομίζουν ότι είναι συγγραφείς. Γράφει κάποιος μια βλακεία και δηλώνει συγγραφέας. Και αυτό που ισχύει στην Ελλάδα, είσαι ότι δηλώσεις, καιρός να εκλείψει και να μπούνε τα πράγματα στην θέση τους. Βγαίνει π.χ. ένα άσχετο μοντέλο σε δύο σκηνές σε σήριαλ και δηλώνει ηθοποιός ή τραγουδιστής. Έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια και αν δεν συνέλθουμε σύντομα, δεν μας βλέπω καλά. Έτσι όπως είναι τώρα η οικονομική κατάσταση στην χώρα μας, τα πράγματα δεν είναι τόσο ευνοϊκά ούτε για τους εκδότες που κάνουν ότι μπορούν για το καλύτερο. Όμως μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι, προς το παρόν δεν έχουν ιδιαίτερα προβλήματα. Έχεις πάρει αρκετά βραβεία σε Ελλάδα και Κύπρο. Τι σημαίνει για σένα μια βράβευση; Είναι και επιβράβευση της δημιουργίας σου; Ειλικρινά δεν έχω δώσει και μεγάλη σημασία. Είναι μια αναγνώριση, αλλά νομίζω ότι η απήχηση του κόσμου, είναι το μεγαλύτερο βραβείο. Ξέρεις πόσοι βραβευμένοι συγγραφείς δεν διαβάζονται και πωλούν ελάχιστα; Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί σ αυτό το γαϊτανάκι της διανόησης, έχω δει την πλήρη παράνοια.
Πως βλέπεις τις σχέσεις των δύο φύλλων σήμερα;
Ανύπαρκτες. Σχέσεις χωρίς ουσία, για το θεαθήναι. Και θα χειροτερέψει το πράγμα. Ποιος φταίει ; Και οι δύο. Οι μεν γυναίκες που τα θέλουν όλα άψογα και τέλεια , οι δεν άνδρες που τις θέλουν όλες. Τα ζευγάρια ερωτεύονται και νομίζουν ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα. Παντρεύονται, κάνουν παιδιά και μετά τρέχουν να τα προλάβουν τις υποχρεώσεις και ευθύνες. Κι εκεί ο έρωτας σκάει σαν τσιχλόφουσκα. Μπαμ και τέλος. Όμως όταν υπάρχει αγάπη , τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ζεις με τα πολλά, ζεις και με τα λίγα, αρκεί να είσαι με τον άνθρωπό σου, όπως κι αν είναι.
Έχεις ζήσει κάποια από τις ιστορίες που μας έχεις περιγράψει; Θεωρείς πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις;
Η ζωή είναι η καλύτερη συγγραφέας, απρόβλεπτη και μαγική, με τα πάνω της και τα κάτω της. Όμως όχι, δεν έχω ζήσει καμία από τις ιστορίες μου, απλά βάζω στοιχεία από τον χαρακτήρα μου και προβάλω την δυναμική πλευρά της γυναίκας, αυτής που θέλει να πετυχει στην ζωή της, να είναι αυτόνομη και μη εξαρτώμενο άτομο τόσο οικονομικά, όσο και συναισθηματικά δηλαδή αυτό που έχω επιτύχει εγώ. Εν ολίγοις ξεσηκώνω τις γυναίκες, τις κάνω επαναστάτριες και το αστείο είναι ότι οι άνδρες δεν μου θυμώνουν καθόλου. Μ αυτές θυμώνουν που επαναλαμβάνουν τα λόγια μου, κι εκείνες τους πλασάρουν τα βιβλία μου και μετά με διαβάζουν κι εκείνοι . Και μαθαίνουν… Αγάλι, αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Ας μη ξεχνάμε ότι ο άνδρας μπορεί να είναι η κεφαλή, αλλά η γυναίκα ο λαιμός του και τον στρίβει εκεί που θέλει εκείνη.
Όταν ακούς κάποια αρνητική κριτική για κάποιο από τα βιβλία σου πως αντιδράς; Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση και αφορά όχι μόνο εμένα, αλλά όλους τους δημιουργούς., συγγραφείς, ζωγράφους, μουσικούς, κλπ. κλπ. Υπάρχει κριτική και κριτική. Κατά αρχήν θεωρώ αγενέστατη κίνηση να απευθύνεσαι σ ένα δημιουργό χωρίς σεβασμό, σου αρέσει δεν σου αρέσει το έργο του. Κι αν είναι καταξιωμένος, ακόμη περισσότερο. Όταν δεν σου αρέσει ένα έργο , και βέβαια έχεις το δικαίωμα να πεις την γνώμη σου, όμως το θέμα είναι πως θα την πεις. Κατά καιρούς μου έχουν στείλει κριτικές που ήταν χτυπήματα κάτω από την ζώνη και αφορούσανε εμένα σαν προσωπικότητα. Όταν π.χ. λες «γιατί δεν έμεινες στους αιθέρες να σερβίρεις που σου πήγαινε καλύτερα ο δίσκος από την πένα», ε, τότε μιλάμε όχι για κριτική , αλλά για εμπάθεια που πηγάζει από την δική τους αποτυχημένη ζωή. Και υποβιβάζουν και το επάγγελμα της αεροσυνοδού το οποίο υπηρέτησα για πολλά χρόνια. Γιατί μια αεροσυνοδός πάνω από όλα βρίσκεται στο αεροπλάνο για την ασφάλεια του επιβάτη και είναι εκπαιδευμένη γι αυτό και μετά για να σερβίρει και αν δεν είχα κάνει αυτή την δουλειά , δεν θα είχα γράψει τόσα βιβλία και μ αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα όταν μου στέλνουν μια αρνητική κριτική με ευγενικό τρόπο και εξηγούν και τους λόγους , τότε δεν ενοχλούμαι καθόλου και τους απαντώ πάντα, υπερασπιζόμενη φυσικά το βιβλίο μου ή αν έχουν δίκαιο σε κάτι το παραδέχομαι. Δεν μ ενοχλεί η αρνητική κριτική, αλλά η αγένεια, η έλλειψη τακτ που δείχνει και έλλειψη παιδείας και καμιά φορά και ηθικών αρχών. Για όνομα του Θεού, δεν μπορώ να είμαι αρεστή σε όλους. Όμως θα πω κάτι που αντιλήφθηκα με τα χρόνια. Οι αρνητικές κριτικές με έκαναν παραγωγική και επιτυχημένη. Προσπαθώντας να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, έγραφα ακόμη καλύτερα και παρήγαγα έργο συνεχώς ενώ το κανάκεμα θα μπορούσε να με αδρανοποιήσει, να με κάνει να αδιαφορήσω, να γίνω μαλθακή. Οι αρνητικές κριτικές με κάνανε αυτή που είμαι σήμερα και τους ευχαριστώ πολύ.
Πιστεύω ότι ο πρώτος παράγοντας είναι η αμεσότητα που έχω με τον αναγνώστη που νοιώθει όχι ότι διαβάζει, αλλά ότι γίνεται μέρος της ιστορίας. Αυτό σημαίνει ότι συμμετέχει συναισθηματικά , ότι συμπάσχει μαζί με τους ήρωες, γίνεται φίλος τους και θέλει να βοηθήσει για το καλό τους. Γι αυτό όσα βιβλία δεν έχουν happy end, μπορεί να είναι αιτία απόρριψης τους. Άλλος λόγος είναι η διαφορετική θεματολογία που αυτό σημαίνει ότι δεν επαναλαμβάνομαι, η απλή αλλά μεστή γλώσσα όπου με μια λέξη μπορεί να πω πολλά πράγματα, το πέρασμα διαφορετικών μηνυμάτων, οι γνώσεις και πληροφορίες που προσφέρει και φυσικά τα συναισθήματα που γεννιόνται. Η επιτυχία ενός βιβλίου είναι σύνολο πολλών παραγόντων που μαζί με το όνομα του συγγραφέα , τον εκδοτικό οίκο και την διαφήμιση, μπορούν να ανεβάσουν πολύ τις πωλήσεις.
Όταν δεν γράφεις τι σου αρέσει πιο πολύ να κάνεις;
Κάνω πολλά πράγματα, δεν έχω ένα λεπτό που να είμαι αραχτή, αυτό συμβαίνει μόνο όταν αρρωσταίνω και όχι πάντα. Πάντως με χαλαρώνει μια καλή ταινία, τα ντοκιμαντέρ, το διάβασμα, το ιντερνέτ όπου μελετώ πολύ ιστορία, ένας καφές με φίλους η για φαγητό, πηγαίνω γυμναστήριο, φροντίζω τα αδέσποτα, πηγαίνω σε εκδηλώσεις. Από την άλλη μπορεί απλά να χαζεύω ένα κήπο και αυτό να μου δίνει μεγάλη χαρά.
Για να γράψει κάποιος και μάλιστα με επιτυχία πρέπει να έχει μια έντονη ζωή ή μια δημιουργική φαντασία;
Όσο πιο έντονα έχει και τα δύο, τόσο το καλύτερο. Ένας συγγραφέας κλεισμένος σ ένα σπίτι, έχει μεγάλη διαφορά από έναν συγγραφέα που πολυταξιδεύει και γενικότερα ψάχνεται συνεχώς. Συγγραφέας που δεν έχει ταξιδέψει, δεν έχει αλητέψει, δεν έχει διαβάσει, δεν θα προχωρήσει για πολύ. Μοιραία θα γίνει επαναλαμβανόμενος και το ένα του βιβλίο θα είναι κόπια του άλλου. Και συνήθως αυτού του είδους οι συγγραφείς αντιγράφουν καταστάσεις και γεγονότα που βίωσαν οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι. Δεν είναι συγγραφείς, αλλά κλέφτες ζωών. Για μένα ο πραγματικός συγγραφέας είναι εκείνος που βλέπει μια εικόνα ή ακούει μια λέξη και σού 'χει πλάσει ολόκληρη ιστορία, εκείνος που δεν μοχθεί για να γράψει ένα βιβλίο γιατί νοιώθει ότι κάποιος του το υπαγορεύει στο αυτί.
Από πού εμπνέεσαι τις ιστορίες που γράφεις;
Έρχονται από μόνες τους και με βρίσκουν. Να τώρα με τον «Λύκο της μοναξιάς» το αστυνομικό που θα κυκλοφορήσει στις 6 Οκτωβρίου και θα είναι το δεύτερο βιβλίο μου για φέτος μετά τους «αγγελιαφόρους του πεπρωμένου», ήμουν στο γυμναστήριο μου και εκεί που γυμναζόμουν είδα κάτι που έγινε αφορμή να ξεκινήσει το βιβλίο μου. Τώρα γράφω άλλα δύο βιβλία μαζί το «Ραντεβού με έναν άγγελο» και «το κελάρι της ντροπής» και τα εμπνεύστηκα το πρώτο κοιτάζοντας ένα ηλιοβασίλεμα στην θάλασσα και το δεύτερο την ώρα που οδηγούσα και μπροστά πήγαινε μια νεκροφόρα. Ναι, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, μια νεκροφόρα έγινε η αιτία να αρχίσω ένα βιβλίο που το πρώτο κεφάλαιο ξεκινά με τρεις αδελφές που συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια στην την κηδεία της μάνας τους και έχει έρθει η ώρα των αποκαλύψεων μυστικών του παρελθόντος που θα αναστατώσουν μια ολόκληρη κοινωνία. Όχι δεν ζορίζομαι καθόλου να πλάσω μια ιστορία. Ένα οπτικό ερέθισα ή μια λέξη μπορούν να γίνουν βιβλία. Και αυτό λέγεται χάρισμα. Κανένα έργο μου δεν με ζόρισε. Μόνο το «Σουίτα στον παράδεισο», αλλά αυτό ήταν έρευνα είχε πολύ ψάξιμο.
Πως αντιδράς όταν χαρακτηρίζουν τα βιβλία σου αποκλειστικά γυναικεία και ροζ;
Και ποιος το λέει αυτό; Ένας ανόητος μόνο και εγώ δεν ασχολούμαι με ανόητους. Τι θα πει γυναικεία; Δηλαδή οι γυναίκες είναι όντα δεύτερης κατηγορίας και άνοητες επειδή αποζητούν το συναίσθημα; Και ποια είναι τα σοβαρά βιβλία; Εκείνα που απέχουν συναισθημάτων; Γι αυτό καταντήσαμε σ αυτό το υπαρξιακό χάλι σήμερα; Δεν βλέπουν ότι το συναίσθημα, που είναι κινητήριος και δημιουργική δύναμη έχει εκλείψει; Αυτοί λοιπόν που δίνουν ροζ χαρακτηρισμούς στα δικά μου έργα, δεν έχουν καν ανοίξει βιβλίο μου, αλλά περιορίζοντα σε τίτλους και οπισθόφυλλα για να κρίνουν την δουλειά μου. Ένα αστυνομικό βιβλίο δεν θεωρείται ούτε ροζ, ούτε γυναικείο, κι εγώ γράφω και αστυνομικά και μεταφυσικά και επιστημονικής φαντασίας και έρευνα και ποίηση και παιδικά. Επομένως η ερώτηση είναι άτοπη.
Πως βλέπεις τους Έλληνες συγγραφείς και τους ελληνικούς εκδοτικούς οίκους;
Έχουν γίνει βήματα προόδου; Η Ελλάδα έχει καλούς και κάποιους που νομίζουν ότι είναι συγγραφείς. Γράφει κάποιος μια βλακεία και δηλώνει συγγραφέας. Και αυτό που ισχύει στην Ελλάδα, είσαι ότι δηλώσεις, καιρός να εκλείψει και να μπούνε τα πράγματα στην θέση τους. Βγαίνει π.χ. ένα άσχετο μοντέλο σε δύο σκηνές σε σήριαλ και δηλώνει ηθοποιός ή τραγουδιστής. Έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια και αν δεν συνέλθουμε σύντομα, δεν μας βλέπω καλά. Έτσι όπως είναι τώρα η οικονομική κατάσταση στην χώρα μας, τα πράγματα δεν είναι τόσο ευνοϊκά ούτε για τους εκδότες που κάνουν ότι μπορούν για το καλύτερο. Όμως μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι, προς το παρόν δεν έχουν ιδιαίτερα προβλήματα. Έχεις πάρει αρκετά βραβεία σε Ελλάδα και Κύπρο. Τι σημαίνει για σένα μια βράβευση; Είναι και επιβράβευση της δημιουργίας σου; Ειλικρινά δεν έχω δώσει και μεγάλη σημασία. Είναι μια αναγνώριση, αλλά νομίζω ότι η απήχηση του κόσμου, είναι το μεγαλύτερο βραβείο. Ξέρεις πόσοι βραβευμένοι συγγραφείς δεν διαβάζονται και πωλούν ελάχιστα; Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί σ αυτό το γαϊτανάκι της διανόησης, έχω δει την πλήρη παράνοια.
Πως βλέπεις τις σχέσεις των δύο φύλλων σήμερα;
Ανύπαρκτες. Σχέσεις χωρίς ουσία, για το θεαθήναι. Και θα χειροτερέψει το πράγμα. Ποιος φταίει ; Και οι δύο. Οι μεν γυναίκες που τα θέλουν όλα άψογα και τέλεια , οι δεν άνδρες που τις θέλουν όλες. Τα ζευγάρια ερωτεύονται και νομίζουν ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα. Παντρεύονται, κάνουν παιδιά και μετά τρέχουν να τα προλάβουν τις υποχρεώσεις και ευθύνες. Κι εκεί ο έρωτας σκάει σαν τσιχλόφουσκα. Μπαμ και τέλος. Όμως όταν υπάρχει αγάπη , τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ζεις με τα πολλά, ζεις και με τα λίγα, αρκεί να είσαι με τον άνθρωπό σου, όπως κι αν είναι.
Έχεις ζήσει κάποια από τις ιστορίες που μας έχεις περιγράψει; Θεωρείς πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις;
Η ζωή είναι η καλύτερη συγγραφέας, απρόβλεπτη και μαγική, με τα πάνω της και τα κάτω της. Όμως όχι, δεν έχω ζήσει καμία από τις ιστορίες μου, απλά βάζω στοιχεία από τον χαρακτήρα μου και προβάλω την δυναμική πλευρά της γυναίκας, αυτής που θέλει να πετυχει στην ζωή της, να είναι αυτόνομη και μη εξαρτώμενο άτομο τόσο οικονομικά, όσο και συναισθηματικά δηλαδή αυτό που έχω επιτύχει εγώ. Εν ολίγοις ξεσηκώνω τις γυναίκες, τις κάνω επαναστάτριες και το αστείο είναι ότι οι άνδρες δεν μου θυμώνουν καθόλου. Μ αυτές θυμώνουν που επαναλαμβάνουν τα λόγια μου, κι εκείνες τους πλασάρουν τα βιβλία μου και μετά με διαβάζουν κι εκείνοι . Και μαθαίνουν… Αγάλι, αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Ας μη ξεχνάμε ότι ο άνδρας μπορεί να είναι η κεφαλή, αλλά η γυναίκα ο λαιμός του και τον στρίβει εκεί που θέλει εκείνη.
Όταν ακούς κάποια αρνητική κριτική για κάποιο από τα βιβλία σου πως αντιδράς; Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση και αφορά όχι μόνο εμένα, αλλά όλους τους δημιουργούς., συγγραφείς, ζωγράφους, μουσικούς, κλπ. κλπ. Υπάρχει κριτική και κριτική. Κατά αρχήν θεωρώ αγενέστατη κίνηση να απευθύνεσαι σ ένα δημιουργό χωρίς σεβασμό, σου αρέσει δεν σου αρέσει το έργο του. Κι αν είναι καταξιωμένος, ακόμη περισσότερο. Όταν δεν σου αρέσει ένα έργο , και βέβαια έχεις το δικαίωμα να πεις την γνώμη σου, όμως το θέμα είναι πως θα την πεις. Κατά καιρούς μου έχουν στείλει κριτικές που ήταν χτυπήματα κάτω από την ζώνη και αφορούσανε εμένα σαν προσωπικότητα. Όταν π.χ. λες «γιατί δεν έμεινες στους αιθέρες να σερβίρεις που σου πήγαινε καλύτερα ο δίσκος από την πένα», ε, τότε μιλάμε όχι για κριτική , αλλά για εμπάθεια που πηγάζει από την δική τους αποτυχημένη ζωή. Και υποβιβάζουν και το επάγγελμα της αεροσυνοδού το οποίο υπηρέτησα για πολλά χρόνια. Γιατί μια αεροσυνοδός πάνω από όλα βρίσκεται στο αεροπλάνο για την ασφάλεια του επιβάτη και είναι εκπαιδευμένη γι αυτό και μετά για να σερβίρει και αν δεν είχα κάνει αυτή την δουλειά , δεν θα είχα γράψει τόσα βιβλία και μ αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα όταν μου στέλνουν μια αρνητική κριτική με ευγενικό τρόπο και εξηγούν και τους λόγους , τότε δεν ενοχλούμαι καθόλου και τους απαντώ πάντα, υπερασπιζόμενη φυσικά το βιβλίο μου ή αν έχουν δίκαιο σε κάτι το παραδέχομαι. Δεν μ ενοχλεί η αρνητική κριτική, αλλά η αγένεια, η έλλειψη τακτ που δείχνει και έλλειψη παιδείας και καμιά φορά και ηθικών αρχών. Για όνομα του Θεού, δεν μπορώ να είμαι αρεστή σε όλους. Όμως θα πω κάτι που αντιλήφθηκα με τα χρόνια. Οι αρνητικές κριτικές με έκαναν παραγωγική και επιτυχημένη. Προσπαθώντας να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, έγραφα ακόμη καλύτερα και παρήγαγα έργο συνεχώς ενώ το κανάκεμα θα μπορούσε να με αδρανοποιήσει, να με κάνει να αδιαφορήσω, να γίνω μαλθακή. Οι αρνητικές κριτικές με κάνανε αυτή που είμαι σήμερα και τους ευχαριστώ πολύ.
Τελειώνοντας θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιον τίτλο θα έβαζες στο βιβλίο της ζωής σου;
Μια νύχτα δική μου, ολόκληρη η ζωή σου.
Συνέντευξη: Μίλτος Γήτας
(29/8/2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου